Dün 11 Eylül'ün yıldönümüydü. Amerika'nın gözbebeğinde iki koca kule düştü tam 12 yıl önce. Eh, bugün de 12 Eylül. Bizim memleketimizde askerlerin hükümet düşürdükleri en son tarih. Tam 23 yıl olmuş!
Eylül oldum olası sarsmıştır beni. Sonların ve başlangıçların çarpıştığı, sevinçlerin ve hüzünlerin kol kola gezdiği, havası bile kendine özgü bir ay! Hafif ürkerim ama bolca da umutlanırım her Eylül.
Türkiye bu yıl farklı bir yaz yaşadı. Mayıs sonunda beklenmeyen birşey oldu, ülkemiz hamile kaldı! Evet, yepyeni, taze ve şaşırtıcı bir umut düştü içine. Sevgiyle coştuk milletçe, yaşamı yeşili kutladık. Sonra durum ağırlaştı. Kusmalar, nefes alamamalar, gece uykusuz kalmalar, korku ve endişe sardı hepimizi. Bebeğimizi, umudumuzu kaybetme korkusu bile yaşadık. Çareyi durumu kabul edip kendimizi güçlü ve sağlıklı tutmakta bulduk. İlk üç ayı tamamladık neyse ki. En zoru ilk üç ay derler. Öyle olmasını umalım. Epey çalkantılı geçti bizimki de. Ama artık bütün dünya durumumuzu biliyor. İstesek de istemesek de içimizde yeni bir hayat tutundu, büyüyor. İkinci üç ay en rahat dönem derler. Son üç aya sağlam girmek için tadını çıkarmalıyız.
Evet Türkiye bu yıl Eylül'e hamile giriyor! İçinde yepyeni bir hayatı taşımanın mutluluğu, gururu ama aynı zamanda sorumluluğu ve endişesi var! Umalım ki sağlıklı doğsun, hayırlı olsun....
