Ne kadar teknoloji o kadar tembellik

Beynimiz parmaklarımızın ucuna yapıştı kaldı! Sadece parmaklarımızı oynatarak dünyanın her yanına gidebiliyor, her türlü bilgiye ulaşabiliyor, istediğimiz kişilerle konuşuyor, istediğimizi izliyor hatta her türlü alışverişimizi yapıyoruz. Uzaktan kumanda ile başlayan bu tembellik yolculuğu bilgisayarımız, internet ve şimdi de androit telefonlar ve ipadler ile tam hız sürüyor. Önce yazı yazma tembelliği nüks etti şimdi de okumak zor geliyor. Eh, renkli, zevkli, çarpıcı videolar varken o eciş bücüş kelimelerin pabucu dama atıldı tabii. Zaten herkes her an video çekebilecek imkanlara sahipken kim oturup yaşadıklarını veya aktarmak istediklerini yazıya dökmek için uğraşır. Çek, yayınla, gönder. Bu kadar basit işte.

Bir aralar şiir öldü diye üzülmüştüm. Hani şu yüzlerce yıl dayanan, her dönemde hep yeni insanlara yepyeni ufuklar açan, duygular yaşatan o kelime demetleri vardı ya işte onların var olduğunun bile farkında olmayan insanların devrini yaşıyoruz artık. Müzik son durağı oldu şiirlerin. Şarkıların içine son nefeslerini vermek için sığınıyorlar. Küfürlerin, öfke patlamaların arasında epey yabancı kalsalar da hala var olduklarını kanıtlamaya çalışıyorlar. Oysa şimdi yazılar aynı duruma düştü. 

Hani okuma yazma bilenlerin sayısıyla ölçüyorduk ya uygarlıkların düzeyini, eminim yakında bu ters yüz olacak. Yani okuyarak yazarak iletişim kuran uygarlıklar geri sayılacak. Bu tembellik bağımlılığı bizi parmaklarımızı kullanmaktan bile kurtaracak yakında. Düşüncelerimizi görsel mesajlara çeviren, sesimizi istediğimize ileten araçlara kavuşmamız yakındır bence. Belki de birkaç yüzyıl sonra kocaman beyinleri olan hareket edemeyen yağ torbalarına döneceğiz kim bilir?

Teknoloji bağımlılığımızı yaratan en önemli kişilerden biri olan Bill Gates ne demiş: Zor bir işi çözmek için en tembel insanı seçerim, çünkü o mutlaka çok kolay bir yol bulur!

Evet 2013de karamsarım artık ama yakında unutulup gidecek bir insanlık buluşu olan yazıyı canlı tutmak için de kararlıyım!