Evde tamirat her zaman kabuslarımdan biri olmuştur. Usta fobisi diye bir şey varsa ben kurbanlarından biriyim. Bu yüzden tamirat yapmaktan son ana kadar kaçınırım, ufak tefek sorunları görmezden gelerek yaşamayı tercih ederim. Ancak iş başkalarını da etkileyince çaresiz Usta'ya teslim olmak zorunda kalırım. Bu nedenle yeni evimize taşınmak beni çok mutlu etmişti. Yeni demek tamir yok demek sandım. Yanılmışım. Yeni eski fark etmiyor elektrik, su, kapı, pencere sanki hepsi Usta aşkı ile yanıp tutuşuyor. Eve taşındığımızdan beri hadi onu da, bunu da, şunu da yaptıralım diye geçti günlerimiz. Bir de üstüne eski evimizdeki sorun eklenince kendimi çıkışı olmayan Ustalar Diyarı'nda buluverdim.
Eski evimiz eski. Kırk yıllık bina. Özensiz bir işçilikle yapılmış. Ustaların gözdesi yani. Borular tam bir baş belası. Öyle ki değiştirdiğim halde sızdıracak kadar azgınlar. Yıkmadığımız duvar, kırmadığımız döşeme kalmadı diyebilirim. İnatla akıtıyorlar. Bizim daire yetmiyor alt katta kadar sızdırıyorlar. Böyle bir durumda Usta elinde oyuncak olmaktan başka bir çare kalmıyor ne yazık ki. Biri geliyor öncekinin tezini çürütüp yeni bir öneri getiriyor. Sonra parasını alıp gidiyor, ama borular yine galip geliyor. Komşunun şikayetleri, evin içindeki hasar ve cüzdanımın içindeki delikle kalakaldım. Ne yapsam boş hala çözüm bulamadım.
Bu arada uzman bakışları ve kararlı ses tonlarıyla beni kandırıp, matkapları ile evimi delik deşik eden Ustalar ise Mafya patronlarına taş çıkartacak derecede ulaşılmaz oldular. Ne kadar ısrarla arasam da, cepleri ya kapalı ya da cevapsız oluyor. Kazara yakaladıklarımdan ise nedense hep aynı bahaneyi duyuyorum: "Abla kusura bakma, aniden cenazemiz çıktı. Köye gitmek zorunda kaldım!" Dönünce arayacakları konusunda söz aldıklarımdan bir daha ses çıkmadığı için, artık "cenazemiz var" diyenlerin yüzüne kapatıyorum telefonu. Ne yapayım, daha yaratıcı bir bahane bulacak kadar bile zahmet etmiyorlar.
Kısaca aklınızda olsun: evinizde kendinizin teşhis edemediği bir sorun varsa, bilin ki Ustalar da sizden daha yetkin değil. Sakın ola ki onlara kanmayın. Biri yapamadı, diğeri yapar diye de düşünmeyin. Olan cebinize olur. Hem parasal olarak hem de telefon olarak, çünkü verdiğim paraların acısı ve kızgınlığı ile tekrar:"Abla cenazemiz vardı" sözünü duyduğum anda telefonu kırık duvarlarıma fırlatıp atmaktan korkuyorum!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder